ბავშვობიდანვე მუხური ჩემთვის განსაკუთრებულ ადგილად დარჩა. გული მწყდება, რომ დღემდე მის რეალურ პოტენციალს სათანადო დაფასება ჯერ კიდევ არ აქვს მოპოვებული. სოფელი მუხური ვერ წარმოგვიდგება ლუგელას ხეობის გარეშე — სწორედ აქედან იწყება ტობავარჩხილებისკენ მიმავალი რთული, მაგრამ შთამბეჭდავი გზა. ბოლო წლებში ამ საკურორტო ზონამ ტურისტების გაზრდილი ყურადღება დაიმსახურა.

სოფელი ხობისწყლის ხეობის ზედა ნაწილშია გაშლილი. ჩრდილოეთითა და ჩრდილო-აღმოსავლეთით ის გარშემორტყმულია სამეგრელოს მთიანეთის თარზენისა და ოცინდალეს მთებით. სოფლის შუა ნაწილი გადადის ფართო, გაშლილ ხეობაში.

სამხრეთით სოფელს ესაზღვრება ხაბუმე და თაია, ხოლო დასავლეთით — ზუმი და ჯგალი (წალენჯიხის მუნიციპალიტეტი). სოფელი ზღვის დონიდან 220 მეტრზე მდებარეობს.

(ცნობა აღებულია ჩხოროწყუს მხარეთმცოდნეობის მუზეუმის ოფიციალური გვერდიდან.)

სიტყვა “მუხური ” გივი ფარულავას აზრით კუთხეს, უბანს უკავშირდება. საქართველოს ტერიტორიაზე ანალოგიური დასახელების და მსგავსი დასახლებული პუნქტები სხვაგანაც გვხდება. (განმუხური, მუხური გალში) . აქაურები მიიჩნევენ რომ მუხური-თაიას ბილიკზე პომპეუსმა გაიარა და ბილიკს დღემდე “პომპიას” სახელით იხსენიებენ. ზოგადად განსაკუთრებული მოკრძალებაა თამარ მეფის სახელთან.

“ნაცხა”, “ნაცხის ხიდი”, “ნაცხა გოჭადილი” ადგილობრივ ტოპონიმიკაში მყარადაა დამკვიდრებული. ის ხანძარს , გადაწვას უკავშირდება. რთული ისტორია ამ ტერიტორიის ცხოვრებაზეც აისახებოდა.

მისი ტერიტორიული არეალი სხვადასხვა ეპოქაში განსხვავებულია. მეცხრამეტე საუკუნეში აქ არსებობს მამასახლისის კანცელარია, ეტლების გასაჩერებელი და სარემონტო სადგომი, მცირე სასტუმრო სახლი, სახელოსნოები, ფურნე, სამიკიტნოები და ა.შ

გაზეთი “ივერია”ში იმ პერიოდის მუხურის ცხოვრების შესახებ ორი საინტერესო ინფორმაციაა დაფიქსირებული:

1904 წლის სამი ივლისის ინფორმაციით, მუხურში ირიცხებოდა 200 კომლი და იგი შედგებოდა სამი საზოგადოებისგან: თაია,ზუმი და თვით მუხური. არსებობდა მოსწავლე მგალობელთა გუნდი მელქისედეკ შალვაძის მეოხებით.

მუხურის ხიდი იმ პერიოდისთვის დანგრეულია. სოფლის ცხოვრებაში განსაკუთრებით როლს თამაშობს მღვდელი ესტატე ბენდელიანი, რომელსაც დაუარსებია მუხურის ორკლასიანი სასწავლებელი. (ზედამხედველი: ალ ცანავა) არსებულა ქალთა სასულიერო სასწავლებელი,სადაც ქართული ენის შესწავლის ხარისხი მაღალი ყოფილა.

1903 წლის 14 იანვრის “ივერია” კი “ნინოობაზე” მოგვითხრობს, რომელსაც დაესწრო ზუგდიდის მაზრების სკოლების მეთვალყურე ტ.ჯოხთაბერიძე. სკოლის მმართველად მოიხსენიება პელაგია ლორია. მასწავლებლები: ა.ცანავა დამ.ბალავაძე

მუხური სკებისა და ფუტკრის გარეშე? ეს წარმოუდგენელია! დარგის აღორძინება სოფლის განვითარების უმნიშვნელოვანესი წინაპირობაა. სპეციალისტთა აზრით, მუხურელი ფუტკრები გამორჩეული ნაყოფიერებით გამოირჩევიან. ამ მხრივ აქაურობის პოტენციალი უსაზღვროა და ძალიან სასიამუვნოა რომ ბოლო წლებში ყურადღების მიქცევა დაიწყო.

მუხურელები მთასთან ახლოს ცხოვრობენ და ხასიათიც შესაბამისი, ამაყი აქვთ. სტუმართმოყვარეობა ? უმაღლესი, ტრადიციული და კეთილი!! ჩხუბს მოინდომებთ და შარს ეძებთ ? არ გირჩევთ;)