ჩხოროწყუში უკვე ტრადიციად ქცეული ყოველწლიური სასკოლო თეატრალური ფესტივალი, რომელსაც ჩხოროწყუს მერიის კულტურის სამსახური მერიისა და საგანმანათლებლო რესურს-ცენტრის მხარდაჭერით ატარებს, წელსაც წარმატებით გაიმართა. თუმცა, მიღწევებთან ერთად, ფესტივალმა გამოკვეთა გამოწვევებიც, რომელთა შესახებ გულახდილად უნდა ვისაუბროთ.
სხვა სკოლებისგან მეტს ველით
მოკლე ანოტაცია:
გულდასაწყვეტია, რომ წლევანდელ ფესტივალში მუნიციპალიტეტის ყველა სკოლა არ ჩაერთო. დღეს, როცა ახალგაზრდების აქტიური მონაწილეობა და მათში თავისუფლებისა და პატრიოტიზმის განცდის გაღვივება ასე მნიშვნელოვანია, მსგავსი პასიურობა შემაშფოთებელია. მით უმეტეს, რომ ჩხოროწყუს თითქმის ყველა სოფელს აქვს მდიდარი და უნიკალური წარსული.
სწორედ ეს სულიერი მემკვიდრეობა გვაძლევს საშუალებას, სცენაზე გავაცოცხლოთ წარსული და თანამედროვეობა — რათა ახალი თაობისთვის ხელშესახები გავხადოთ იდენტობა, კულტურა და ღირებულებები. მომავალში მეტი ინიციატივა და თანამონაწილეობა გვმართებს როგორც სკოლების, ისე მშობლების მხრიდან.
აპლოდისმენტები, როგორც მთავარი პრიზი
მშობელთა ნაწილის მხრიდან ტიტულებსა და პრიზებზე გადაჭარბებული აქცენტი ხშირად ბუნდოვანს ხდის ღონისძიების მთავარ მიზანს. ხელოვნებაში გამარჯვება ყოველთვის სტატუეტა არ არის. მონაწილემ შეიძლება ვერ მიიღოს ჯილდო, მაგრამ სცენაზე დგომით მიღებული გამოცდილება, თანაგრძნობა და აპლოდისმენტები მისი ნიჭის უდიდესი კატალიზატორი გახდეს.
ფესტივალის წარმატება და ხუთი დასის ინიციატივა
მიუხედავად არსებული გამოწვევებისა, ფესტივალი წარმატებით ჩატარდა. წელს ხუთმა სკოლამ წარმოადგინა საკუთარი სპექტაკლი, თითოეული — თავისი შინაარსით, სტილისტიკითა და სათქმელით გამორჩეული. რეჟისორ დათიკო დარსალიასა და პედაგოგ დათო შენგელიას ძალისხმევით შექმნილ წარმოდგენებში იგრძნობოდა ინოვაცია, სიღრმე და გულწრფელობა. ზოგიერთმა მათგანმა ისეთ დონეს მიაღწია, რომ გვავიწყდებოდა — სცენაზე ბავშვები იდგნენ.
ზუმის დასი — ინოვაცია და სცენის სუნთქვა
განსაკუთრებით აღსანიშნავია სოფელ ზუმის სკოლის ინიციატივა. მათი პერფორმანსი გამოირჩეოდა სტრუქტურულად გააზრებული სიუჟეტით, ინდივიდუალიზმითა და სცენური გადაწყვეტების მოულოდნელობით. მაყურებელი თითქოს თეატრალურ წრეში მოექცა — ბავშვურ თამაშსა და პროფესიულ განცდებს შორის.
ქალაქური ელიტა და უპოვართა დრამა
ფესტივალის პირველ დღეს რამინ დიახამინჯიას სახელობის ჩხოროწყუს პირველი საჯარო სკოლის მოსწავლეებმა წარმოადგინეს ორნაწილიანი სპექტაკლი, რომელშიც თავად პედაგოგი დათო ნაჭყებიაც მონაწილეობდა — არა როგორც მენტორი, არამედ როგორც დასის სრულფასოვანი წევრი. პიესის ერთი ნაწილი ასახავდა ქალაქური ელიტის ფასადურ ცხოვრებას, მეორე კი — უსაშველო გაჭირვების სურათს: დაქვრივებული მამა შვილებთან ერთად ყოფითი დრამის წინაშე. ეს იყო ამბავი იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა შეინარჩუნო ღირსება — მაშინაც კი, როცა ოჯახს სიცარიელე მართავს.
ბრავო, მოიდანახე — ბრავო, ხაბუმე
ხაბუმეს პირველი და მესამე სკოლები ჩემთვის ორმაგად მნიშვნელოვანია — იქ ვსწავლობდი, თუმცა სწორედ ამიტომ ვცდილობ, ვიყო განსაკუთრებით კრიტიკული.
„შერეკილები“ მხოლოდ რეზო გაბრიაძისა და ელდარ შენგელაიას ლეგენდარული ფილმი არ არის. პირველად ცაში ხომ ბესარიონ ქებურია გაფრინდა — მაშინ, როცა მასაც შერეკილს ეძახდნენ. ერთაოზის ხაბუმური ინტერპრეტაცია შთამბეჭდავი იყო, განსაკუთრებით „ვალების“ გასტუმრების პოზიტიურმა სცენამ გამახარა. ერთაოზის როლის შემსრულებელი სცენაზე თითქოს არ თამაშობდა — ის უბრალოდ იყო. სწორედ ეს ქმნიდა ნამდვილ ეფექტს.
ნოდარ დუმბაძის კლასიკასთან შეჭიდება ყოველთვის რთულია, მით უმეტეს, როცა მაყურებლის მეხსიერებაში შარშანდელი სპექტაკლი ჯერ კიდევ ცოცხლობს. თუმცა ახალმა შემადგენლობამ და პერსონაჟებისადმი ბავშვურმა მიდგომამ საკუთარი ნიშა დატოვა. ყველა ეპიზოდმა მოაღწია ჩემამდე და მათთან ერთად — დირექტორების, პედაგოგებისა და მშობლების სითბომაც.
მუხურელი „კონკია“, მეფე, ვეზირი და ელეგანტური პრინცი
რაც ყველაზე მეტად გამაკვირვა — მიუზიკლის ურთულესი ფორმის სრულყოფილად შესრულება. ეს განსაკუთრებით თამამი არჩევანია საბავშვო სცენისთვის და მუხურის სკოლის პერფორმანსი იყო გამართული, სანახაობრივი და გემოვნებიანი.
გამოვარჩევდი პრინცის როლს — არტისტული, ზუსტი და ოდნავ მელანქოლიური. თითქოს პირველად იდგა სცენაზე, მაგრამ ეს სულაც არ იგრძნობოდა. კონკიასა და მისი დების შესრულება აშკარად სცდებოდა საბავშვო თეატრის ფარგლებს. მეფე, დედოფალი და… მისი სიდიადე ვეზირი — ყველას ჰქონდა ის განსაკუთრებული შარმი, რომელიც სცენიდან პირდაპირ მაყურებელში გადმოდიოდა.