ყველაფერი წინ მიდგას…..
ბებიასთან გატარებული საუკეთესო დღეები, პრობლემების დროს ჩემი სოფლის თანადგომა, ახალგაზრდული გართობა, სიგიჟეები, შრომა, მდინარე, ლამაზი წუთები, რომელიც წელიწადში მხოლოდ ერთი თვე გრძელდებოდა, ზოგჯერ რამდენიმე თვე, რამდენჯერმე მთელი წელიც კი
რამაზი ერთ-ერთი პირველი მხვდებოდა, თითქოს დეჟავუ მქონდა, მაგრამ არც ერთი წელი მეორეს მაინც არ გავდა. ყოველი ასეთი შეხვედრისას ჯერ ვიზრდებოდით, მერე ვბერდებოდით ერთი წლით.
ხაბუმემ და ხაბუმელებმა სიყვარული მასწავლეს. რომ არა იქაურობა, მე სრულიად სხვა ადამიანი ვიქნებოდი. აკაკი წერეთლის არ იყოს, ქალაქელებმა ერთი წლით მაინც ბავშვები სოფელში უნდა გაგზავნონ. არა ბებიას მურაბის საჭმელად, არამედ საკუთარი სნობიზმის დასამარცხებლად. ადამიანებმა უნდა მივხვდეთ, რომ თუ რამეში ერთმანეთზე მეტნი ვართ, იმაში მეტი პასუხისმგებლობა გვაკისრია და არა – უფლება.
2015 წელი