უკვე აცივდა, თოვას აპირებს და თვლემს კუთხეში ჩემი ნავთქურა, მე ეს ამბავი სულ არ მაკვირვებს, დღისით და ღამით ვანთებ ნათურას.
ისევ შორეულ ოცნებას მივსდევ, უმთავრეს ვუხმობ, უმჯობეს ველი, სულს თითო რამე ყოველთვის მივსებს გასამხელი და თვალასახელი.
მე მზის იქითაც ვხედავდი ზოგჯერ მზეს და მას ვთვლიდი მნათობმნათობად. მე ნავთქურასაც ვზოგავდი ზოგჯერ ზამთარში და მზის ხმები მათბობდა… გადადიოდნენ გზად სახეები გამოქარულნი ცივი ქარებით. ითოშებოდნენ ბნელი დღეებით გაუღებელი, მძიმე კარები.
