962
დილით ლონდონის პატარა გორაკზე,
აჰყვება ფიქრი გრძნობა-სიშმაგეს.
სევდაც მომადგა ამხედრებული,
წვიმაც დამიშენს ზოგჯერ მათრახებს,
ისევ გუგუნით დარეკავს ზარი,
და ბოლოს, ისევ დიდი იმედის
დილით ლონდონის პატარა გორაკზე,
მზის სხივი ნაზად ამოანათებს
და განთიადის მადლით აღვსილი
გული სიცოცხლით გაინავარდებს.
აჰყვება ფიქრი გრძნობა-სიშმაგეს.
ვერ იტევს სათქმელს გულის კარიბჭე.
მზე კვლავ ღრუბლებზე გაჭენებულა
და მონატრებით გაჯერდა სივრცე.
სევდაც მომადგა ამხედრებული,
ვით სიმამაცე ვაჟკაცურ ცხენზე.
მხიარულებაც ჯიქურ შეება,
როგორც ჯიხვს – ჯიხვი ციცაბო კლდეზე.
წვიმაც დამიშენს ზოგჯერ მათრახებს,
გზადაგზა ნისლიც თვალებს ამიხვევს
და ოკეანის ძლიერი ქარი
ხუჭუჭა ფიქრებს ბრაზით ამირევს.
ისევ გუგუნით დარეკავს ზარი,
კვლავ იღიმება ლამაზი ქალი.
ხან ციდან მთვარე დამიწყებს კოცნას
ხანაც იღბალმა გამიღო კარი
და ბოლოს, ისევ დიდი იმედის
ჩუმი ყვირილი სიცხეში ყინავს.
უბრუნდებიან ბუდეს მერცხლები,
გულის სხივებზე სამშობლოს სძინავს.
მასქური
