შენ ხარ ის ქალი! ქალი შეშლილი,
მე რომ დავეძებ ქარში, გრიგალში.
ხან ტრფობა გინდა, ხანაც სიშორე.
ნეტავ, რას ფიქრობ გულის სიღრმეში?
შენ ღრმა ძილიდან გამომაფხიზლე
მუზად მეწვიე, ჭექა-ქუხილად,
ხან სევდიანი, ხან მომღიმარი.
ცრემლიც კი გშვენის ფარად-მახვილად.
ხანაც შრიალებ სიოს ჩურჩულად
ხან სიცივე ხარ, ყინვა და სუსხი
შეზე ოცებით დამუხტულია
ჩემი სიცოცხლის ყოველი წუთი.
ზოგჯერ მორცხვი ხარ და თან წითლდები. –
თითქოსდა მალავ გრძნობებს იმედით,
ხან მიზეზი ვარ შენი სიგიჟის
ხანაც ვარდი ხარ, ბასრი ეკლებით.
შენა ხარ ქალი! ქალი – ნამდვილი
და უძლეველი შენი სისუსტით
მე კი სანთელი ჩაუქრობელი
და ჩამომდნარი შენი სიტურფით.
შენ ზამთარიც ხარ, თოვლის ფანტელი,
ხან სურნელება მოგაქვს იების.
შენა ხარ ქალი! ქალი – ”შეშლილი.”
ასე შექმნილი ნებით განგების.
