აპოლონ ადონიას შემოქმედება

გურ ქობძირ ამდღა;შარა პიც ბძირი ოსურიშ გური.წვანე დოლოს გეძუდ მუშოთი.გეძუდ ყურდგას…გუვოლ უნელო…ქუდუვეხოლი, ქუდუვეკვირი.ცომცი ზისხირი ვაგოდგუდ გალე.ვართ გჷდ ღურელც.ოსჷმანეშე ყამათ ეჭკირილცდო ნანძალუო ეშაღილაზირცვაგუდუ თინა.ჯა ჟირი სუმი ირშიალუდთიში გოხოლუს…უხვიჩინანდ ბჟას ბაიაგინოცუნდელი.შურგეშაღალაშ შანა-კვალივაჩქუდუ…

უკვე აცივდა, თოვას აპირებსდა თვლემს კუთხეში ჩემი ნავთქურა,მე ეს ამბავი სულ არ მაკვირვებს,დღისით და ღამით ვანთებ ნათურას.

ქ წინაპრების სისხლი და ფესვიისე მძლავრია და საცნაური,რომ მზის ხმაურად,მზის სუნთქვად მესმისჩემი მამულის გულის ხმაური.ამიყოლიებს ხილვის სურვილი,გადამინათებს შორეულ სივრცეს;დაეწაფება წყაროს წყურვილი,საწყისის სითბოს შორეთში მისდევს.თითქოს გადმოდის დიდმომღერალთადა დიდმეტყველთა უნარი ჩემში:შემომანათებს შუქი…

დარჩენილ მერცხალს ღამეა, სოფელს სძინავს ღრმა ძილით.მეც დავიღალე, ჩავაქრე შუქი.სარკმელს მოაწყდა ხეების ჩრდილი,ლანდებს ოთახში რაღაცა უკვირთ.

მე ვიყავ ერთი უბრალო ბავშვი:სუსტი, ფერმკრთალი, გამოუცდელი…ფიქრი მითრთოდა ცხოვრების ქარშიროგორც სუფთა და თეთრი ფურცელი.მერე მოვიდა მკაცრი დღეები,