ლაშა გახარიას ლექსები კობა ჭუმბურიძის ქართული თარგმანით ნაწილი მეორე

ეს რა მოგდის, შენ მოგიკვდი,

მოიძულე ჩვენი ძმობა,

რა მრუდია, ხომ დარწმუნდი,

დიდი უბის შემყურობა.

გაუსხლავი ვენახივით

ერთ ტანზე ვართ განაზარდი,

ახლა, მტრების გასაცინად,

ვიღაც ოხერს რად იმადლი.

სალოცავი ცაცხვის დარად

მყავდი ცისქვეშ შეყუჟული,

რად გამიხდი ჰაიჰარად

სხვის ეზოში გადარგული.

მაგ შენს ჭიშკარს რომ იცავდა

ჩემი ლაფშას თხელი ნალი,

უჩემოდ რას დაემსგავსა

გათოშილი ეგ ჯარგვალი.

რად გეამა სხვისი ჩრდილი

და მტრის ყამა, ამოწვდილი, 

ერთი მორდუს ლეკვები ვართ,

ერთი ჭურით დალოცვილი.
  

ქედმოდრეკილს დიდი უღლით

აღარ გესმის სისა ტურა,

წუწკმა მელამ დედა-ბუდით

გაგიტაცა ჩვენებური.

ვის დაუდე ჩალის კონა,

ვინ ნებივრობს ჩვენს შავ ზღვაზე,

ვინ ტილიანს ჩაეკონე

თავად უფლის აივანზე.

მაჭარივით ვითუხთუხე,

ვერ გავფანტე შენი რული,

დიდრონ კავზე ერთიცახე

ფრჩხილივით ხარ შეკიდული,

ვერ მოირგე გაღმა ჭალა,

შეტრუსული დაგრჩა სახე,

ვერც კაჭიჭმა ვერ იხარა,

მტევანი აქვს მარად მკვახე. 

არ შეგვფერის ჩვენ ეს ჭირი,

ხიდი არის აღსადგენი,

მოგადექი ძმა, დაჭრილი, 

შემიდექი ვით საბჯენი.

დამხვდი ძველებურად მშვიდი

და ამივსე საძმო ჭიქა. 

ა, ძამია, ჩემი მჭადი,

კვლავ წავაცხოთ ეგ აჯიკა.

თარგმნა კობა ჭუმბურიძემ

გოჯოგაფილ ჯიმას

(აფხაზ ჯიმალეფს)

მუქ გაღოლ მა ღურელი,
გომიჯოგენ, ალალი ჯიმა,
ხომ ქარწყექ კაღუ რენი
დიდი ლუბეში ალაჯინა.

უგუცხონტუ ბინეხცალო,
ტანშა მაფუქ გუნარდუა,
ასე ტერიში გაძიცალო
მი სანგაროს იმარდუა.

ათომჸურშუდი ირო ცაშა,
ოხვამერი ცხვაცხვიცალო,
მეგურაფილქ ჸოროფაშა
მუშენ გინმართი გინარგალო.

სქანი ჭიშკარს ირო თხილანდ
ჩქიმი ლაფშაშ შირილჲ ნალი,
მუს მოიღანს ჩქიმი ჩარცხა,
გორგილაფირ ჩხე ჯარგვალი.

გოიტიბუო შხვაში ოროქ
გოჩიჩეფენ ტერიშჲ ყამა
ართო მორდუში ლაკვეფ ვორეთ,
ართ ლაგვანშე ეშნახვამა.

დორხენდუო დიდ უღუქუ
ვაგარჩქილენ სისა – ტურა
ოგვაჯამო მეუღუქუ
წკუნწკი მელას ჩქინობურა.

მის ათუდვი კილით ჭალი
მი ეკოიჯან უჩა ზღვაშა,
სონ ტიამეფჲ კულეჭანე
ღორონთიში აბარწაშა.

მაჭარცალო მიგოფუნქუ
მარა იშენ, ვაიღუ კურცხა,
დიდი კაცხუს მუკობუქუ
ბირცხაცალო აკაბურცხა…

ვაჭყოლოფუდ მელენი ჭალე
ვამანჭჷდჷ ჭვილს ფაჭაჭი
მელე მინილი უაიჭარექ.
ჭე ვაგმიღუ კობ კაჭიჭი.

საონჯღორო მოჭენა დო
კინ ქუგობდვათ ტახილი ხინჯი.
ჭყოლირ ჯიმაქ გახოლი დო
ჯგუნჯგიცალო ქალმაბიჯი.

ჯვეშობურო გისვისვინე
საჯიმალო მაფში ჭირქა
ჩქიმ ჭკიდიშა კინ ისვინე
მოსანწალერი სკან აჯიკა.

ჩააწველა მთვარემ ვერცხლი

მღვრიე თვალში მრუმე ღამეს,

ჩქოლამ ნისლი გადივარცხნა,

ცა ვარსკვლავებს ახამხამებს.

დაეკროლა სიპს კაკალი,

იხდის ნაჭის ახალუხებს,

იქით შხუის ხობისწყალი,

აქეთ ფშანი მოჩუხჩუხებს.

სოფელს კამისდარად  ჩათვლემს,

კერა არსით უგიზგიზებს,

ლეღვის ხეზე თაფლა ჩაფლას

ბროწეული შეჰკისკისებს.

თუთარჩელა მახურავს და
თვალი მისდევს მის ნაკვესარს,

ბარაქალა ბუნებასა

ყოველს რარიგ ჩამოხვეწავს.

იფნები და მურყანები

ოჯალეშის იხდენს ნაბდებს,

მაჭარიც რომ აბორგდება,

აბდალივით ირატრატებს.

ჰე, შიმშილო, ნუ მოცდები

დროზე ადე, ტაბლა დადე,

გაიღვიძეთ ჩემო ძმებო,

დამილოცეთ ოდაბადე!

რუმე სერიშ ლანდღვერ თოლცჷ
თუთაქ სინთე ქალაჭვალჷ;
ჭველეფქ ნირსი გეგნიცხონესჷ
მურიცხეფი იჭვარჭვალჷ,

ჭილამ ნეძიქ გამკოლჷ დო
ჸურუმ ქუას გიკაჭალჷ
აურე ხობწყარ მოშინთანცჷ
ევრე მაფერ მიკვაჭალჷ;

სოფელც კამაცალო ლურცჷ,
ელვოჯინექ აკან ცასჷ,
წიწინაფილ ჩაფლა ლუღის,
ბერწულ ათაკარკაცანსჷ.

თუთარჩელა მუნმოქუნცუ,
თოლ მეთხოზჷ ნაკვაცასჷ;
დია, მუ რე თე ბუნება –
ირფელც მუჭო დაკვაწანსჷ?!

ლანჯეფი დო თხომუეფი,
ოჯალეშით გონაბადე,
მალას მაჭარ გობორდიშანც-
ბრელ ბორულიშ მორაგადე

გედ შქჷრენი,თე ტაბაკი
ჯგირ დო სქვამით მორაბადე;
გაკოკურცხით ჯიმალეფი,
დომხვამითჲ ოდაბადე!

რტო-დილაზე შაშვი ზის და,

რტო-მიმწუხრზე – მოლაღური

სიკვდილამდე ვით ვერ გითხარ

ჩემი გულის მონაჟური.

ვერც მაღლიდან გელამუნე,

ვერ ვედარე მასქურ ნიავს,

ან ვინ უწყის შენზე უკეთ,

ზეცისაკენ კვამლს რა მიაქვს…

ნაღვლის ტოტზე ჩამომჯდარი,

ნათლიმამის მამლის დარად,

გადაჰყივლებ სამეგრელოს,

მეკვლედ მისად, მწედ და ფარად.

სტუმრობაზე უფრო მეტად

მასპინძლობა გეხერხება,

იარაზე მტლედ დადება

და სიკვდილზე გამარჯვება.

შენს ბინულებს არა ვთვლიდი,

ცხრა არის თუ ცხრამეტია,

ავეკარი ქვირითივით,

გულში რაც არ დამეტია.

იცოდე, რომ ვეხეტები,

თუკი აწი მომიკითხავ,

ასი მხარე მომივლია,

არცერთზე არ გამიცვლიხარ.     

ჸა ოჭმარეს ზესქვ გილარხე,

ჸა ონჯუას – მალაღური…

სქან ოსქვებურქ ვამათქუნი,

კოჩქ თაშ მუჭო ალაბღური?!

ვართ მასქურო ეშმოლ შურქუ,

ქიგნოჲრქიე თუმასჷნი:

სქან უჯგუშო მის უჩქ, ცაშა

მუ მეუღუ კუმასჷნი…

ნარღიშ ჸასჷ გილაჸონჷქ

პირსელიში მუმულჯგუა,

გინაჸია სამარგალოს-

ჯგჷრობუას უკუჩხუა.

ირკოჩიში მენძელი რექ,

გოონჯღორუ სუმარუა;

ჭყოლირ გურიშ ლეცერი რექ,

ღურუს ცურუს უვარუა.

სქან წყურგილეფ ვამკოროცხჷ,

ჩხორო რე, ვარ – ვითოჩხორო,

გურშე წყუთი მორფუნცუნი,

თის მეუხექ ქვითორ ჩხომო.

ანწ ვარენო ქომკითხენქ და,

ქიგლულ, ქიგლებლანთირუქჷ…

ოშ ქიანა მიბლი, მარა

ნამთინიშა ვამთირუქჷ… 

– ნეტავ საით მიიმღერო,

ვისკენ გარბი წყაროგრილო ?

ვაი სულო საყვარელო,

ქვიშავ, თმაში ჩავერცხლილო.

– მომდებია ალი გულსა,

ვტირი, განა მივიმღერი,

შეყვარებულდაკარგულსა

მელოდება ზღვისა ფსკერი.

– სო მიბირქჷ წყურგილია,

მეხვარჩალა ნოტე მიშა?

ვაი შური საყვარელი,

აშკავარჩხილ თუმას ქვიშა.

– მიბივრქ ვარჷ, მეფთვალუნქჷ,

გურჭვილი დო ალნაშიშა.

ჸოროფილქჷ მემდინუ დო

დუდ მემიღუ ზღვა ქვინჯიშა.